Flores montesías  (*)

(a Mari, miña dona, poema de gratitude a Deus)

Flores montesías, 

oh  flores belas,

que permanentemente alaudades a Deus, creador,

levade coas vosas preces

a miña gratitude ó Ser Infindo.

Convosco,

que ollades arroubadas ó Señor,

entre os vosos pétalos abertos,

tenros e nidios,

elevo eu as miñas mans,

humildemente,

con gratitude e amor.

¡Gracias, Deus meu, infindo!

¡Gracias, Señor!

                                   

  19- 11- 1987.   M.R.T.

(*)  Escrito coa profundidade mística máxima que a miña alma puido sentir, o mesmo día que o cirurxián, despois de facerlle á miña dona unha laparotomía exploradora ós seis meses de operala, aseguroume que pensaba se curaría. Respondera moi ben á quimioterapia. Era o mesmo cirurxián que o día que a operara, seis meses antes,  non nos dera ningunha esperanza. Acudimos a orar á Virxe, como expresión de gratitude, a Fátima, Covadonga e a Montserrat

Hai 25 anos,

Grazas, Virxe Santa

Grazas, Virxe Santa, mil grazas Virxe María,

que viches as miñas bágoas de gratitude a Deus Pai

de gratitude infinita,

Víchesmas, nai de Xesús, en Montserrat, Covadonga,

e na Sagrada Familia;

camiño do hospital, rogando a Deus en voz alta; 

e cando ninguén me vía

na casa, só, solitario, 

pedindo saúde e vida  pra miña dona  ferida, 

que o médico que a operara  dicíanos que morría. 

En Fátima  te atopei, cun sorriso nos teus beizos

pra  dicirme miña Santa, que  ela se curaría

pola fe fonda e sincera ó noso Pai, Deus de todos,  

e o amor que eu lle  tiña.

Grazas miña Virxe Santa,

grazas, 

        ¡¡¡ sostén da miña familia!!!

                                 

28-Xuño-2012.  M.R.T